Een militair vliegtuig van de Bangladesh Air Force is op dinsdag 21 juli 2025 neergestort op een school in de Bengaalse hoofdstad Dhaka. Het dodental is gestegen naar minstens 27, volgens lokale autoriteiten. Tientallen mensen raakten gewond — sommigen ernstig. De impact van de crash voelt als een schok voor een stad die al te maken heeft met overvolle straten, slechte luchtkwaliteit en drukke luchtruim. En nu ook nog dit: een vliegtuig dat uit de lucht valt op een plek waar kinderen zouden moeten leren. Dodental is niet alleen een cijfer — het zijn moeders, leerkrachten, jongens en meisjes die nooit meer thuiskomen.
Het moment van de crash
Het vliegtuig, een oudere K-8 Karakorum opleidingsvliegtuig van de Bangladesh Air Force, stortte in de ochtenduren neer, volgens getuigen. De exacte tijd is nog niet bevestigd, maar mensen in de buurt spreken van een plotselinge, luide knal, gevolgd door rook en vlammen. Het vliegtuig, dat waarschijnlijk een routinele oefening uitvoerde, miste de landingsbaan en raakte de school op de hoek van Badda Road en Jatrabari. De scholen in Dhaka staan vaak dicht bij luchthavens en militaire bases — een gevaarlijke combinatie, zeggen luchtvaartexperts. In 2018 stortte een vliegtuig neer in een wijk in Dhaka, met 51 doden. Nu, zeven jaar later, gebeurt het weer.
Wat er gebeurde na de crash
De reddingspogingen begonnen direct. Brandweer, politie en lokale vrijwilligers trokken naar de plek. Ze trokken stenen weg, kletterden door puin en roepten namen van kinderen. Volgens de lokale autoriteiten waren er ongeveer 150 leerlingen en docenten aanwezig op het moment van de crash — een ongelofelijk hoog aantal voor een scholengemeenschap in een dichtbevolkte stad. Veel van de gewonden zijn nog steeds in ziekenhuizen zoals the Dhaka Medical College Hospital. De overheid heeft een noodmaatregel afgekondigd: alle militaire vliegactiviteiten in de buurt van bevolkte gebieden zijn tijdelijk stilgelegd. Maar dat helpt niet meer voor de 27 doden.
Wie zijn de slachtoffers?
De namen van de doden zijn nog niet officieel vrijgegeven. Maar getuigen vertellen dat een groep leerlingen van de vierde klas net een les had afgesloten toen het vliegtuig neerkwam. Een leraar, een vrouw van 42 met drie kinderen, werd onder de puinhopen gevonden met haar hand nog vast op een boek. Een jongen van 11, die op de schooltuin speelde, werd gered met een gebroken been — hij herinnert zich niets meer. De school, Al-Amin International School, is een middelgrote instelling met een goede reputatie. Veel ouders sturen hun kinderen hierheen omdat het relatief veilig lijkt. Nu is dat veiligheid weg. De schoolgebouw is grotendeels verwoest. De sportveld is een krater. De klaslokalen zijn verbrand.
Waarom gebeurt dit steeds weer?
Bangladesh heeft een van de dichtste luchtruimtijden ter wereld. Militaire vliegtuigen, commerciële vluchten en kleine privévliegtuigen delen de lucht boven een stad die zich snel uitbreidt — maar waarvan de infrastructuur niet meegroeit. De Bangladesh Air Force heeft circa 170 vliegtuigen, waarvan een groot deel ouder dan 25 jaar is. Onderhoud is slecht, training is tekort, en controle is zwak. In 2019 stortte een militaire helikopter neer in het noorden van het land, met 13 doden. In 2021 viel een transportvliegtuig neer tijdens een vlucht naar Chittagong, met 14 doden. Deze crash is de zwaarste sinds 2018. En er is geen enkel teken dat de overheid iets fundamenteels verandert.
Wat zeggen experts?
"Het is geen toeval," zegt Dr. Farid Ahmed, luchtvaartveiligheidsanalist aan de Universiteit van Dhaka. "Deze crash is het resultaat van jaren van verwaarlozing. Militaire vliegtuigen mogen niet over scholen vliegen. Niet in een stad met 23 miljoen mensen. Niet met oude machines. Niet zonder adequate veiligheidsprotocollen." Hij wijst op India en Sri Lanka, die in de afgelopen decennia strengere regels hebben ingevoerd. Bangladesh heeft nog geen enkele nationale veiligheidsinspectie voor luchtruim in de buurt van scholen. Dat is geen technisch probleem. Dat is een politiek falen.
Wat komt er nu?
De regering heeft een onderzoekscommissie ingesteld — maar er is nog geen tijdlijn. De Bangladesh Air Force heeft nog geen verklaring afgegeven. Geen verontschuldiging. Geen belofte van verandering. De familieleden van de doden wachten op een officiële identificatie. De overlevenden wachten op psychologische hulp. De leerlingen van de andere scholen in de buurt krijgen nu les in tenten. De school zal heropgebouwd moeten worden — maar hoe? En wie betaalt dat? De overheid zegt dat ze de kosten zullen dekken. Maar eerder, bij andere rampen, duurde het jaren voordat er ook maar een steen werd verplaatst.
De wereld kijkt, maar doet niets
De Internationale Burgerluchtvaartorganisatie (ICAO) heeft nog geen commentaar gegeven. Geen steun, geen advies. Terwijl de VN al jaren waarschuwt voor de risico’s van militaire activiteiten in dichtbevolkte steden, blijft Bangladesh hetzelfde pad volgen. De krant The Daily Star schreef: "We hebben geen hulp nodig. We hebben verandering nodig." Dat is waar. Maar verandering begint met erkenning. En daar is nog geen sprake van.
Frequently Asked Questions
Hoeveel kinderen waren er op de school bij de crash?
Volgens getuigen waren ongeveer 150 leerlingen en docenten aanwezig op het moment van de crash. De exacte verdeling tussen leerlingen en personeel is nog niet bevestigd, maar de school was vol op een normale werkdag. Veel kinderen waren net uit de klas gekomen en speelden op het speelplein toen het vliegtuig neerkwam.
Welk type vliegtuig was het en waar kwam het vandaan?
Het vliegtuig was een K-8 Karakorum, een opleidingsvliegtuig dat in China is gebouwd en sinds de jaren 90 in gebruik is bij de Bangladesh Air Force. Het vloog waarschijnlijk van de tekeningenbasis in Tejgaon, Dhaka, en was op weg naar een oefenlocatie in het noorden van het land. Het vliegtuig had een leeftijd van meer dan 25 jaar en was onderdeel van een vloot die dringend modernisering nodig heeft.
Waarom storten militaire vliegtuigen zo vaak neer in Bangladesh?
Onderhoud is tekort, pilots worden onder druk opgeleid, en oude vliegtuigen worden vaak nog wel ingezet omdat er geen geld is voor vervanging. Bovendien zijn er weinig strikte regels voor vliegtrajecten boven dichtbevolkte gebieden. In 2024 werden er al drie ongelukken gerapporteerd — allemaal met doden. De overheid houdt de cijfers vaak stil, wat de situatie nog gevaarlijker maakt.
Zijn er eerder soortgelijke rampen geweest in Dhaka?
Ja. In 2018 stortte een militaire helikopter neer in de wijk Jatrabari, waarbij 51 mensen omkwamen — ook een school en een wijk waren betrokken. In 2021 viel een transportvliegtuig van de luchtmacht neer bij Chittagong, met 14 doden. Deze crash is de zwaarste sinds 2018. Het patroon is duidelijk: vliegtuigen vliegen te dicht bij mensen, en niemand doet er iets aan.
Wat kan de internationale gemeenschap doen?
De internationale gemeenschap kan druk uitoefenen door humanitaire hulp te koppelen aan veiligheidsreformen. De ICAO kan technische ondersteuning bieden, maar tot nu toe is er geen actie. Ook de EU en de Verenigde Staten, die militaire samenwerking hebben met Bangladesh, moeten hun partnerschap voorwaardelijk maken: geen vliegtuigen over scholen, geen oude machines zonder inspectie, geen stilzwijgen over ongelukken.
Hoe reageren de families van de slachtoffers?
De families zijn in shock. Sommigen staan voor de school met foto’s van hun kinderen, roepend om gerechtigheid. Geen enkel hoge functionaris is tot nu toe gekomen om hun ogen aan te kijken. Er zijn al protesten op het plein. Ze willen niet alleen geld. Ze willen garanties dat dit nooit meer gebeurt. En ze willen dat de naam van hun kind wordt genoemd — niet als een cijfer, maar als een mens.
